Nola gogoratzen duzu hasiera hori?
Gauzak modu natural batean atera ziren, eta suposatzen dut pieza guztiak modu egokian zeudela kokatuta; eta berez etorri zen kontu bat izan zela. Ni Donostiako Eskolako Arkitekturaz.com taldean ibilitakoa nintzen, eta momentuan Gaur8 gehigarrian nenbilen parte hartzen, arkitektura atalean. Unai Fernandez de Betoño elkarrizketa bat egin eta gero ezagutu nuen, eta modu naturalean sortu zen euskara hutsean idatzita izango zen aldizkari bat egiteko ideia; berak, aurretik, aldizkari txiki bat zuen, auto-ekoiztua, eskolan. Argi geneukan editore bat behar genuela bidelagun erronkari aurre egiteko, eta lehenengo ale horretan parte hartu zuten Maider Uriarte eta Kepa Iturralderen eskutik -azken hau UEUko Arkitektura Sailburua zen, garaiotan-, UEUren argitalpengintza egituraren parte izatera pasa ginen. Donostiako Eskolan aurkezpena egin genuen, eta baita sentitu ere jendearen atxikimendua eta laguntza. Atzera begira, ezjakintasunak ematen duen ausardia aipatuko nuke, kale egiteko beldur eza.

10 urte hauetan zein izan da zure ustez Aldiriren papera?
Momentu organiko batean heldu zen Aldiri, euskaraz ikasketak burutu genuon belaunaldia kaleak astintzen hasi zenean. Bozgorailu bat bezala ulertzen dut aldizkaria; eta hortaz, bizia behar duen organismo bat behar du izan; batzuetan modu batean arituko da, besteetan bestean, beti ere inguratzen duen ekosistemari erantzunez. Euskarazko ikerketa sustatu duela nahiko nuke pentsatu; eta gutxika gutxika, borondatez eta erredakzio kontseiluan lanean ari direnen esfortzuak lagun, arkitektura eta hirigintzaren hiztegiaren corpusa egonkortzen lagundu duela esan daiteke. Azken finean, ikerketa bat euskaraz egiten duenak Aldiri hartu behar du kontutan, nahitaez.