1937an, Gerra Zibilarekin, Eibarko udalerri populatu eta industriala partzialki txikituta geratu zen. Jarraian, inprobisatuki, nahasketan, koordinazio eta baliabiderik gabe, erakundeek eta partikularrek berreraikuntza antzu eta geldoa hasi zuten, 1938tik 1957ra bitartean «Dirección General de Regiones Devastadas y Reparaciones» estatuaren instituzio berriak kontrolatu eta zuzendu zuena. 1940an Regiones Devastadas-ek egin zuen berreraikuntza-planaren ardatza herria zeharkatzen zuen Ego ibaiaren estaltze eta bideratzea izan zen. Espazio gehiago irabazi nahi zen zabaltzeko aukerarik ez zuen udalerriarentzat, eta hiribildu berria modu erregular, higieniko eta dentso baten arabera urbanizatu. 

            Planak Eibarren garrantzi industriala bermatu zuen. Alabaina, instituzioek ez zuten aurreikusi, ez eta garaiz erreakzionatu ere, espazio-gabezia eta industriak bideratuta, gero eta garrantzitsuagoa zen hazkunde ekonomiko eta demografikoaren aurrean. Ondorioz, berreraikuntza-plana berehala zaharkitu eta desegoki bihurtu zen, eta herriak behar zituen industria, etxebizitza eta zerbitzuak desiragarria ez zen erritmoan eta espazioetan eraiki ziren, nagusiki, industriaren eta ekonomiaren garapenaren interesei jarraituz. Eta hala, gehiegizkoak eta desegokiak ziren industria eta etxebizitzen pilaketa izan zen nagusi, defizitarioak eta garapen ez-jasangarri baten arabera antolatu ziren zerbitzu, komunikazio eta urbanizazioekin batera, egungo hiribilduaren konfigurazioa ezarriz.